FCS-tour naar Marburg 25 juni 2022

Het plan: Met vijf volledig bezette vliegtuigen naar het vliegveldfestival in Marburg (EDFN). Drie club C42’s en de twee privémachines van onze clubleden: een Sirius TL-3000 en een C42.

De dag begon met de voor­be­rei­den­de ver­ga­de­ring in de vroe­ge och­tend­uren. Een afspraak maken om 8 uur ’s och­tends is stan­daard voor gewo­ne men­sen, maar een zeke­re uit­da­ging om vroeg wak­ker te wor­den voor gepensioneerden ;-).

Het voor­ge­stel­de doel was: De vlucht moet gaan naar het vlieg­veld­fes­ti­val in Mar­burg-Schön­stadt. Tien per­so­nen, vijf twee­zits ultra­lich­te vlieg­tui­gen: dat past per­fect! De deel­ne­mers: Did­do, Egbert, Falk, Her­bert, Josef, Jus­tus, Karl-Heinz, Kurt, Nor­bert en Uwe (alfa­be­ti­sche volg­or­de) waren tij­dens de voor­be­rei­din­gen al in een goe­de stemming.

De nodi­ge afstem­ming over het ver­loop van de vlucht en fre­quen­ties etc. was snel gedaan. Nu de gebrui­ke­lij­ke, zorg­vul­di­ge con­tro­les van de machi­nes en brand­stof bijgevuld.

Stipt op de afge­spro­ken ver­trek­tijd was ieder­een klaar om te ver­trek­ken, het navi­ga­tie­sys­teem was gepro­gram­meerd en dus rol­den we naar baan 29. De weers­voor­spel­ling was meer dan gun­stig: Wei­nig wind, sta­pel­wol­ken en ver­der puur zon­ne­schijn. Daar gaan we.

Zater­dag 25 juni 2022 was een dub­bel jubi­le­um voor de Kur­hes­si­sche Ver­ein für Luft­fah­rt (KVfL), 111 jaar KVfL en 50 jaar vlieg­veld Schön­stadt. Bei­de wer­den dan ook gevierd met een Take Off Fes­ti­val en een uit­ge­breid pro­gram­ma. Het 111-jarig jubi­le­um vond twee jaar gele­den plaats, maar kon van­we­ge de pan­de­mie niet gevierd wor­den. Dat moest nu wor­den goedgemaakt.

In het ver­de­re ver­loop, als “laag­land­vlie­gers”, merk­ten we zeker het hoger wor­den van het ter­rein en cor­ri­geer­den we onze vlieg­hoog­te dien­over­een­kom­stig. Dit werd ech­ter beperkt door de wol­ken­ba­sis, wat niet echt een pro­bleem gaf.
De mini­ma­le vei­lig­heids­hoog­te was altijd aanwezig.

Na afstem­ming onder de pilo­ten op de “klets” fre­quen­tie was er al snel in een plek voor een tus­sen­lan­ding: Sie­ger­land EDGS. Nou ja, als je goed naar de baan­aan­dui­ding luis­tert bij het nade­ren daar: 13 kan ver­ward wor­den met 31.

Vijf vlieg­tuig­lan­din­gen in kor­te tijd heb­ben de zeer vrien­de­lij­ke toren­ope­ra­tor van EDGS doen beslui­ten om ons per­soon­lijk van­af de toren te begroe­ten met een mooi “Hal­lo”. Blijk­baar gebeu­ren zoveel vlieg­be­we­gin­gen in de vroe­ge och­tend niet zo vaak. Geluk­kig is het mooie res­tau­rant net geo­pend. Daar kon­den we op het ter­ras in de scha­duw van onze drank­jes genieten.

Alleen de op calo­rie­ën gerich­te voor­zit­ter moest nog wat ste­vi­ger voed­sel eten. Moet gezegd wor­den: Er was een knap­pe­ri­ge sala­de en daar­mee is een gro­te figuur­toe­na­me niet te verwachten. 

Fris en ver­sterkt vond de start plaats van de laat­ste etap­pe rich­ting Mar­burg-Schön­stadt EDFN. De rou­te van EDGS naar EDFN is rela­tief kort met slechts 30 NM en we waren er in min­der dan een half uur. Het spreekt voor zich dat vluch­ten over omlig­gen­de ste­den zoals Göt­tin­gen, Red­de­hau­sen, Cöl­be, etc. wer­den ver­me­den. Zoals ver­wacht was er zowel in de omge­ving van het veld als in de direc­te omge­ving veel bedrij­vig­heid. Des­al­niet­te­min ver­liep het uit­lij­nen en de lan­dings­aan­pak voor alle machi­nes op gras­baan 21 zon­der inci­den­ten. 750 m is voor ons immers ruim vol­doen­de. Het heu­vel­ach­ti­ge, stij­gen­de lan­dings­ge­bied was ech­ter een beet­je verrassend.

We land­den rela­tief vroeg in de och­tend. Het aan­tal toe­schou­wers was toen nog beperkt. Maar na amper een uur lie­pen de ver­schil­len­de stands en ruim­tes al vol.

De orga­ni­sa­to­ren heb­ben het eve­ne­ment uit­ste­kend geor­ga­ni­seerd en bie­den een breed sca­la aan opties/attracties. Van de gebrui­ke­lij­ke drank- en snack­kraam­pjes tot lote­rij­en, diver­se rond­vlucht­aan­bie­din­gen (ook met heli­kop­ter) en infor­ma­tie­stands voor bal­lon­vaar­ten en nog veel meer. En zo’n eve­ne­ment zou niet com­pleet zijn zon­der aero­ba­tic dis­plays. Hier wor­den krach­ti­ge model­vlieg­tui­gen net zo veel inge­zet als hun ech­te tegen­han­gers. De model­pi­lo­ten pre­sen­teer­den zul­ke extre­me en ver­ba­zing­wek­ken­de vlieg­ma­noeu­vres dat er ern­sti­ge twij­fels ont­ston­den over enke­le natuur­kun­di­ge wet­ten. Zoals altijd ver­baas­den de “ech­te” aero­ba­tic-pilo­ten ons ech­ter met hun loops en rolls.

Onder­staan­de foto’s geven een impres­sie van de activiteiten:

De zeer zon­ni­ge, bij­na “hete” dag ver­eis­te ver­schil­len­de kou­de drank­jes. Ook het ver­strek­ken van een snack droeg bij aan het welzijn. 

Maar zelfs aan de mooi­ste attrac­tie komt een ein­de. In de late namid­dag maak­ten we gebruik van een pau­ze in de pre­sen­ta­tie in over­leg met de vlucht­lei­ding en begon­nen aan de terug­vlucht. Ook daar­in was een tus­sen­stop voor een kor­te pau­ze. De vol­gen­de stop was Hamm EDLH.

De vlucht naar Hamm voer­de over het Sau­er­land. Een indruk­wek­kend gezicht met een extreem weids uit­zicht. Dus ging het via Bad Ber­le­burg en Sch­mal­len­berg in de rich­ting van de stuw­dam­ge­bie­den. Eerst ver­scheen de Hen­ne­tal­sper­re en later de Möh­ne­see op ware groot­te. Niet lang daar­na kwam Hamm ech­ter lang­zaam in beeld. Zoals altijd: kort radio­con­tact met de toren en kort daar­na land­de onze excur­sie­groep op baan 24. Dit keer moest het res­tau­rant op vol­le kracht aan het werk. De vlucht – of beter gezegd de zomer­se tem­pe­ra­tuur – had bij ieder­een voor een zeker ver­lan­gen naar ijs, cake en een drank­je gezorgd. Het resul­taat: een gro­te bestel­ling van tien personen.

Met de pilo­ten nog in de bes­te stem­ming, gin­gen ze na het “zelf tan­ken” de vlieg­tui­gen in. De GPS kreeg de invoer “Stadt­lo­hn EDLS”, de EDLH-toren­ope­ra­tor gaf ons de start­baan en zo ging de FCS-excur­sie zijn laat­ste ron­de in.

In prin­ci­pe is het een kor­te vlucht naar Stadt­lo­hn. Slechts onge­veer 30 minu­ten later wach­ten de vlieg­tui­gen in de rij voor de lan­ding op baan 29.

De ver­plich­te groeps­fo­to van de pilo­ten mar­keer­de het ein­de van de dag. Dit werd direct gevolgd door het stal­len en het zorg­vul­dig schoon­ma­ken van het vliegtuig.

Ver­ras­send genoeg maak­te dit werk de deel­ne­mers weer hon­ge­rig, zodat aan het ein­de van de excur­sie una­niem werd beslo­ten om samen te dine­ren bij Frano.

Nie­mand ver­hon­gert, nie­mand komt om van de dorst! Veel ple­zier, gewel­di­ge uit­zich­ten en nieu­we erva­rin­gen! Een bete­re omschrij­ving van een clubuitje is er bij­na niet! Dit zul­len er in de toe­komst meer wor­den. Beloofd!